خبرگزاری هرانا – با گذشت حدود هشت ماه از تنبیه بدنی یک دانشآموز ۱۰ ساله در مشهد، گزارشها حاکی از تداوم آسیبهای جسمی و روانی بر این کودک و پیگیریهای خانواده او برای دستیابی به عدالت است
تنبیه بدنی مصداق رفتار تحقیرآمیز است.
. این در حالی است که رسیدگی قضایی به پرونده هنوز به نتیجه نرسیده و آموزشوپرورش نیز از ایفای کامل مسئولیتهای حمایتی خود نسبت به کودک سرباز زده است.
به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از روزنامه هممیهن، کیان، دانشآموز ۱۰ سالهای که دیماه ۱۴۰۳ در یکی از مدارس ناحیه دو مشهد در پی برخورد فیزیکی معاون مدرسه دچار شکستگی لگن شد، همچنان از مشکلات حرکتی و آسیبهای روانی ناشی از حادثه رنج میبرد.
خانواده این کودک میگویند کیان دچار ترس مداوم، کابوس شبانه و اضطراب شده و برای ادامه تحصیل مجبور به ترک محل سکونت خود و ثبتنام در مدرسهای با فاصله زیاد از خانه شدهاند.
به گفته مادر کیان، رسیدگی به شکایت قضایی با تعویقهای مکرر همراه بوده و آموزشوپرورش نیز همکاری مؤثری در این روند نداشته است. او همچنین اشاره کرده که هزینههای درمانی کودک، از جمله بستری، عمل جراحی و دارو که بالغ بر ۳۰ میلیون تومان بوده، بدون کمک نهادی و با قرض و فروش اموال شخصی تأمین شده است.
بر اساس این گزارش، پای کیان همچنان در هنگام راه رفتن لنگ میزند و خانوادهاش بهدلیل هزینههای بالا، امکان ادامه فیزیوتراپی و درمان را ندارند. علاوه بر این، آموزشوپرورش از پذیرش او در مدارس ناحیه محل سکونتشان خودداری کرده و ثبتنام او تنها در منطقهای دیگر و با هزینههای بیشتر ممکن شده است.
در پی وقوع این تنبیه بدنی، روابط عمومی آموزشوپرورش خراسان رضوی اعلام کرده بود که معاون مدرسه از سمت خود عزل و پروندهاش به هیئت تخلفات اداری ارجاع شده است. طبق گزارش تازه، این فرد به مدت دو سال از دریافت هرگونه سمت مدیریتی محروم شده و هیچ پست اداری برای او در سال تحصیلی جدید در نظر گرفته نخواهد شد. با این حال، خانواده کیان از نبود پیگیری جدی برای دلجویی یا حمایت از کودک آسیبدیده انتقاد دارند.
بررسی بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
مواردی از قانون اساسی که در این حادثه نقض شده یا میتواند مصداق نقض باشد:
اصل ۲۰: همه افراد ملت اعم از زن و مرد در حمایت قانون قرار دارند و از حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند.
→ در این مورد، کودک قربانی از حمایت برابر و واقعی قانون برخوردار نبوده است.
اصل ۲۱ و ۳۰: دولت موظف است آموزش و پرورش رایگان را برای همه فراهم کند. مدرسه باید محیطی امن و تربیتی باشد، نه محل خشونت.
→ وقوع تنبیه بدنی در محیط آموزشی، نقض وظیفه دولت در تأمین امنیت آموزشی است.
اصل ۲۲: حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است.
→ آسیب جسمی و روانی به کودک، نقض آشکار این اصل است.
اصل ۳۴: دادخواهی حق مسلم هر فرد است.
→ در صورتی که خانواده برای احقاق حق با مانع روبهرو شوند، نقض حق دادخواهی است.
بررسی از منظر اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون حقوق کودک
ایران عضو کنوانسیون حقوق کودک (CRC) است (از سال ۱۳۷۲). موارد نقض شامل:
ماده ۱۹ کنوانسیون حقوق کودک: دولتها باید کودک را در برابر هرگونه خشونت جسمی یا روانی، آزار، سوءاستفاده یا بیتوجهی حمایت کنند.
→ تنبیه بدنی در مدرسه نقض صریح این ماده است.
ماده ۲۸ و ۲۹: آموزش باید با کرامت انسانی و احترام به حقوق کودک همراه باشد.
→ خشونت در فضای آموزشی این اصول را زیر پا میگذارد.
ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر: هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.
→ کودک آسیبدیده از امنیت شخصی محروم مانده است.
ماده ۵ اعلامیه جهانی: هیچکس نباید مورد شکنجه یا رفتار ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.
→ تنبیه بدنی مصداق رفتار تحقیرآمیز است.
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
# مهسا امینی
# vvmiran
bashariyeat@
#آزار_دانشآموز
#نه_به_خشونت_در_مدرسه
